Kiana Girigorie

Categorieën Eindexamenspecial

Utrecht – HKU

Kiana Girigorie

BA Fine Art


Dat Haruki Murakami haar favoriete schrijver is, valt te herkennen aan de schilderijen waarmee Kiana Girigorie (1997) afstudeert. Net als bij de Japanse auteur zijn dromen en impressies die in wakkere staat zijn opgedaan gelijkwaardig – en even bruikbaar om grip te krijgen op het leven. Zowel het magische als het realistische zijn zichtbaar een inspiratiebron voor haar schilderijen.

Op de schilderijen zijn animatiefiguurtjes te herkennen uit televisieseries die ze, als half-Japanse, in haar jeugd zag. Girigorie is geïnteresseerd in de beleving van het spirituele in de Japanse cultuur. Ze vertelt dat de achternaam van haar moeder ‘Torii’ tevens de benaming is voor een traditioneel Japanse poort die een scheiding markeert tussen de alledaagse wereld en een heilige plek. Zo’n overgang is het onderwerp van het schilderij Nowhere has everything you need. Of het zwarte gat de doorgang is, mag de kijker zelf uitmaken. Hoe interpreteren toeschouwers haar werk? De anime-stijl wordt vaak herkend. Dat sommigen de sfeer wat duister vinden, begrijpt Girigorie wel. In haar werk en in de Japanse cultuur zijn ook niet-levende dingen bezield en daar kan wat spookachtigs in schuilen.

De werken van Girigorie zijn groot, soms meer dan vijf meter breed. De schilder vertelt dat ze haar werk slechts in een paar sessies maakt. Op dit formaat betekent dat schilderen met het grote gebaar. De lichamelijke beleving is een belangrijk onderdeel van het maakproces. Ze vertelt dat ze eerst een raster op het doek aanbrengt om het kader van de compositie te bepalen, vervolgens brengt ze sneldrogende acrylverf aan als achtergrond om daarna in olieverf figuren en andere vormen neer te penselen. Ze noemt het woord ‘spanningsboog’: er moet energie op het doek worden overgebracht. Als het te vol wordt, brengt ze donkere vlakken op die de compositie rust geven.

Geen onderdeel van haar afstudeerwerk, maar wel van haar kunstenaarspraktijk is Tools for the Times, een platform voor inclusiviteit dat institutionele kritiek levert op de HKU en waar andere studenten -waaronder Sarah McLacken – ook aan deelnemen. Vanuit haar nieuwe woonplaats Antwerpen vertelt Girigorie dat haar schilderpraktijk en het activisme nu nog los van elkaar staan, maar dat ze verwacht dat die binnenkort naar elkaar zullen groeien.

Jorne Vriens

is kunstcriticus

Geen reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.